Ze zag er weer uit om door een ringetje te halen. Met haar 71 jaar onveranderd mooi. Een Fins jurkje wit met zwarte strepen en bijpassende haarband. Rooie ballerina’s en keurig in de make-up. Uit het rieten mandje eitjes van haar eigen kipjes en een bosje bloemen uit eigen tuin. 
Ooit was ik verliefd op haar. Hartstochtelijk. Zij vond mij wel een mooi mens, maar niet “dat”. We gingen ieder een andere kant op. Een man voor haar en één voor mij. Na jaren vonden we elkaar weer en werden we vriendinnen voor het leven. Niet altijd in harmonie. Soms wringt het. Samen in een groep geeft regelmatig gedoe. Alsof we vechten om de aandacht. Als we met ons twee zijn is het goed. Altijd.

In het mandje zat ook een boek. Het visioen aan de Binnenbaai van Oek de Jong. In dat boek staat het verhaal over de oud-vader Johannes Kolobos die zich in de woestijn terugtrok bij een grijsaard uit Thebe en daar het leven leidde van een kluizenaar. Toen nam zijn leermeester een dor stuk hout, stak het in de grond en zei: ” Begiet het dagelijks met een emmer water tot het vrucht draagt”. Ze waren zo ver van water verwijderd, dat hij ’s avonds laat moest vertrekken om ’s ochtends vroeg weer terug te zijn. Na drie jaar kwam er leven in het hout en bracht het vrucht voort. De oude nam de vruchten, bracht ze in de vergadering van de monniken en zei: ” Neem ervan en eet de vruchten van de gehoorzaamheid”.*

In de auto naar Denemarken, zongen wij in die tijd uit volle borst het lied van Robert Long mee:  “Dankbaar moet je zijn, nederig en klein”. Dat wilden we natuurlijk niet. Dankbaar zijn. En nederig. En klein. Toch plukken wij nog iedere dag de vruchten van de gehoorzaamheid. Maar vraag niet wat het kost, het dragen van de emmers door het donker van de nacht.

* De geestdrift van Meister Eckhart. Oek de Jong