Herfstbladeren zijn mooi. Prachtig. Dat zal niemand ontkennen, zeker vandaag niet op de warmste 16e oktober ooit gemeten. Het milde zonlicht over de verkleurende bladeren. 

Vreemd dat we zelf liever jong en strak zijn. Gevleid als iemand ons jonger schat dan we zijn. “Nou dat zou je ook niet zeggen”. Dat we blij zijn dat er “ook veel jongeren” aanwezig waren. 

De schoonheid zien van oude mensen. De schoonheid van de ouderdom. Van het verval. Net zo verliefd naar een oud mens kijken als naar een baby. Niet vies zijn van een kwijlend ouwetje of de luier van je oude vader. Met vertedering kijken naar de traag bewegende, zoekende vrouw met haar hondje. En het allermoeilijkste: je eigen rimpels, en hangende onderdelen met liefde omarmen. Vrede er mee hebben lukt nog wel, maar mooi vinden? 

Gek. En die herfstbladeren vind ik prachtig.