Bij de groenten en het fruit raakten we in gesprek. We kenden elkaar vaag van een gymgroepje. Zij is heel soepel en lenig, werkt alle oefeningen rustig en beheerst af. Ze mengt zich niet zo met de groep. Nu was ze heel toegankelijk, vrolijk en open. Ik zag ook dat ze een stuk jonger moest zijn dan ik. En ze kwam hier ook niet vandaan. We stonden minstens een half uur met elkaar te praten. Maar ik moest verder, de laatste dingen voor de Sinterklaas. “Gaan jullie nog Sinterklaas vieren?”. En toen zei ze het. Dat ze geen contact meer had met haar kinderen. Al jaren niet. “Ik weet niet waar ze wonen, of ze een relatie hebben, misschien wel kinderen”.

Zaterdag stond in Trouw een interview met Alex Roeka. De man die hartverscheurend kan zingen over liefde en wanhoop, over leugen en bedrog, over eenzaamheid, over onmacht. Hij is een wielerfan. Zijn lied over de Muur van Geraardsbergen hebben alle wielerliefhebbers in hun playlist staan. Roeka vertelde dat hij zijn kinderen niet meer ziet. Hij steekt daarbij de hand in eigen boezem, spaart zichzelf niet. Hij had eerlijker moeten zijn, hij was een klootzak geweest. Hij vertelt dat hij geheel onverwacht zijn zoon herkent in de wielrenner die naast hem stond te wachten op de pont, die hem even op de schouders tikte en nu weg rijdt. Hij rent er achter aan en vraagt hem waarom? “Ik heb nou eenmaal niks met jou”, is het antwoord van de doorfietsende zoon.

Straks met Kerst schuift weer heel Nederland gezellig met de familie om tafel rond het kerstdiner? Was het maar waar. Het is niet zo. Het aantal families dat in onmin leeft, het aantal ouders, grootouders dat geen contact heeft met hun kinderen, is groot. Soms is het duidelijk waarom, begrijpelijk, maar soms hebben de ouders geen flauw benul waar het om gaat. Breken met je ouders, en daarbij met de rest van de familie. Grootouders die hun kleinkinderen nog nooit hebben gezien. Kerst wrijft dat er weer fijntjes in. December, geen fijne maand. 

Ik snap het niet. Kan het me niet voorstellen. Breken met je ouders, je familie. “Ik heb niets met jou”? Heel veel toch? Stelde Roeka de verkeerde vraag? Was dat tikje op de schouders een subtiele daad van contact, toenadering? : Kijk, ik fiets ook? Hoe maak je het weer goed? Hoe doe je dat? Vrede op aarde? 

 Foto: De muur van Geraardsbergen