Dit is een schoolplein waar ik zou willen spelen: ruimte, hoekjes, bomen en groen. Groepjes, eenlingen. Zomaar wat doen binnen de ruimte van het plein. Spelen, rennen, dromen. Samen. Alleen. Verbonden. Soms loopt er iets uit de hand, dan grijpt de juf in. Zij is in de buurt. 

Het leven is een schoolplein. Alles wat daar gebeurt, gebeurt in het echte leven ook. Kijk naar wat zich daar afspeelt, dan weet je het. In de kijkcijferhit De Luizenmoeder zien we de volwassenen op het plein en ook dat klopt: zo gaat het overal tussen mensen, op school, in de buurt, op het werk, op de club. Heerlijk om met ons allen in de spiegel te kijken. Want wie ben jij in het verhaal? En: gelukkig, niets wordt mooier gemaakt dan het is. Roddel, achterklap, uitgesproken vals zijn en vilein, het zit er allemaal in. Slappe kerels met zalvende praatjes en ondertussen o zo onderdrukkend en autoritair. Juffen die dat soort kerels op de troon zetten. Sterke, stenge juf Ank met een kwetsbaar geheim. Regels, codes, protocollen. Zo gaat het  in de grote boze mensen wereld. Helaas.

Verbieden, aan banden leggen, regeltjes bedenken. Was het maar zo eenvoudig. Schilderijen met naakten uit het museum halen, woorden uit het woordenboek schrappen, programmamakers de mond snoeren. Niet doen. Laat het bestaan. Durf het te laten zien. Laat ze spelen de kinderen, laat ze het onderling uit vechten. Grijp niet te snel in. Heb vertrouwen in de mens. En er is altijd een juf Ank in de buurt. Niets is raar, alles bijzonder.