Aandachtig wordt op het scherm gekeken. Wat gebeurt daar precies? Nog eens van links, rechts, van boven, van voren, van achteren. De beslissing valt.

Je uiterste best gedaan. Voor je idee niks verkeerd. En dan je lot in handen van de scheidsrechter, de jury. Je best doen meer kan je niet. En vertrouwen hebben in de jury. En op de koop nemen dat juryleden ook maar mensen zijn. Die fouten kunnen maken en misschien wel slecht geslapen hebben. Of niet vergeten zijn dat je een keer een middelvinger opgestoken hebt.

Ik ken twee mannen die ieder weekend het hele land doorreizen om basketbalwedstrijden te fluiten. Ze doen dat al jaren. Ze waren middelmatige spelers. Maar ze zijn uitstekende scheidsrechters. Bij elke wedstrijd krijgen ze de meest vreselijke dingen naar het hoofd. In de pauze en na de wedstrijd moeten ze in de kantine uit en te na horen wat er allemaal verkeerd was. Ze voeren discussies waarom ze hebben besloten wat ze hebben besloten. Voor een gratis consumptie en reisgeld doen ze dat. Ik heb ze wel eens gevraagd wat er leuk aan is, dat ik het niet snapte dat je scheidsrechter wilt zijn.  Ik kreeg een heel lang antwoord. Het kwam er op neer dat ze gek zijn op het spellletje, op sport, het sportwereldje. Ik hoorde het uit hun mond en ik zag het in hun ogen. En dat snap ik. Oh ja.