Iedere dag zette ik iets aan de kant van de weg. Met een plank erachter waar op geschreven stond: om mee te nemen. Voor ik mijn nieuwe stulpje ging betrekken moest er een heleboel weg. Nog meer weg dan ik al weg had gedaan voor ik mijn tussenhuis had betrokken. Nog meer ontspullen. Nog een keer langs al die kleren, boeken, hebbedingetjes en noem het maar. Zo verdween de ouwe televisie van mijn moeder binnen tien minuten naar iemand die ik niet gezien heb toen ik haar had neergezet. Dat was vaak het geval. Ik heb bijna niemand gezien die iets wegpakte. Of er bij bleef staan als ik in de buurt was. Maar. Alles verdween: boeken, beeldjes, kopjes, glazen, het complete servies van 40 jaar oud, de vuurvogel van papier-maché, een printer, speelgoed, de kinderstoel, lampen, een beeld voor in de tuin, een trap, de maaimachine, ja een mens verzamelt wat in haar leven. Bij sommige dingen moest ik echt even slikken: gaat dat echt weg? Kom op ja het gaat weg. Soms liet ik het een tijdje in de kamer staan. Dan vatte ik moed en ja hoor niet zeuren weg er mee. Ik ontdekte dat er mensen waren die er op letten wanneer ik weer iets neer zette. Want ik deed dat om mee te nemen wel met beleid. Ik doseerde een bepaalde hoeveelheid en zorgde ervoor dat er altijd iets bijzonders tussen zat. Ik merkte ook dat er mensen in de buurt waren die er op wachtten wanneer er weer nieuw spul was. Een buurman kwam mij zeggen dat als ik die blauwe beeldjes weg zou doen hij graag de eerste wilde zijn. Ik zei dat de blauwe dames mee gingen naar het nieuwe huis. Hij was ook degene die vroeg of ik er niks voor wilde hebben. Nee niks, geef maar iets aan een goed doel anders. Een van de laatste dingen die wegging was mijn Japanse stereo installatie met de Bose boxjes. Ik heb ze aan de schilder die in het huis bezig was gegeven. Een jonge knul die me vroeg wat ik daar mee ging doen. Ik twijfel nog, zei ik. Ik zag hem met een verlangende blik kijken naar de zwarte installatie. Met zijn handen vol verfvlekken ging hij voorzichtig over de Boseboxjes. Neem mee gauw, zei ik, voor ik er spijt van krijg en weet dat ik ze met pijn in mijn hart weg doe. Ik voelde iets door mijn buik. Ja, zei ik, muziek dat is het mooiste wat er is, ik zou niet zonder kunnen. Wat is er veel moois uit die boxen gekomen. Ach en wanneer. En met wie? In mijn nieuwe huis heb ik een Sonosinstallatie, maar het geluid van de Boseboxjes…. De jongen laadde zijn trofee direct in de auto, bang dat ik als nog terug zou komen op mijn besluit denk ik. Hij keek helemaal blij.

Vanmorgen kreeg ik van iemand uit de buurt een foto van mijn opgelapte bureaustoeltje. Mooi of niet stond er op. En even later van iemand anders een appje: X is je zo dankbaar voor het bed. Geven is mooi werk. Zeker als de ontvangers zo reageren. Ik heb ook veel ontvangen in de afgelopen tijd. Vooral. Heel veel ontvangen. Geven en ontvangen. Één beweging. Je moet het kunnen. Je moet het durven. Mooi of niet.