We hadden ze samen te water gelaten. 5 Windes. 5 Goudkleurige visjes. Vijf, dat is het huisnummer. Eerst even laten wennen aan het water in de plastic zak. En vervolgens de zak openmaken en hup het water in. In een groepje zwommen ze de vijver rond. Drie kleine meisjes en een oma helemaal blij. 

Nu was het moederdag. Koffie met taart. Cadeautjes. Bloemen en planten. Zon op het terras. Maar de stemming is bedrukt. Het uitzicht op de net aangelegde vijver is mooi. Maar. Nergens een visje te bekennen. Een reiger natuurlijk. Na een dag al. Ik had het kunnen verwachten. De Regge is vlak bij. Reigers in overvloed op korte afstand. Niet voor niks hebben alle vijverbezitters in het Rooie Dorp netten of draden boven hun vijvers gespannen. 

Ik kijk naar mijn mooie nieuwe vijver. Het is net of er een kras op je nieuwe auto zit. Ik vertel hoe ik als klein meisje een mooi bewerkt stokje hoog de lucht in gooide en het ergens in een heg verdween. Uren heb ik het gezocht en dagen erna heb ik nog vaak gezocht. Maar nooit gevonden. De vriend van mijn oudere zus had het speciaal voor mij gesneden. Met mooie ringen en inkepingen en spiegelglad. Ik was er hartstikke blij mee. Speciaal voor mij. Meestal waren mijn oudste zussen niet enthousiast als ze op zondagmiddag hun jongste zusje op sleeptouw moesten nemen. Maar deze vriend wist wel hoe hij een klein meisje rustig moest houden. Hij pakte een rood zakmes. Van een tak sneed hij een stok. Hij maakte er een toverstokje van. Mooi glad, ringen van de bast en speelse inkepingen. Ik was de hele middag zoet en het jonge stel kon in de duinpan doen waar ze zin in hadden. Toen we bijna thuis waren deed ik nog één keer het kunstje wat op het strand gelukt was. Als een majorette het stokje de lucht in en dan vangen met de hand. En toen verdween het stokje in de heg. Nooit meer gevonden. Ik was ontdaan. Ziek was ik er van. Mijn kinderen lachen om het verhaal. Vissen genoeg toch, wat kosten ze nou helemaal en gewoon draadjes er over heen spannen, zo moeilijk is het niet toch. 

In de loop van de dag vergeet ik de visjes. Als ik ’s avonds thuis kom zie ik dat de jongeman die de tuin en de vijver aangelegd heeft gebeld heeft. Terwijl ik hem terugbel kijk ik naar de vijver. Tot mijn stomme verbazing zie ik een klasje van vijf kleine rode visjes in de door de regen schoongewassen vijver. Heb jij er nieuwe in gedaan Bram? Nee, maar daar belde Bram ook niet voor. Hij is zijn peperdure Laptop met al zijn gegevens, inclusief zijn afstudeeropdracht kwijt. Het laatst had hij hem bij mij ingekeken toen we samen naar voorbeelden van planten keken. Maar hier in huis geen laptop. Gestolen uit zijn auto waarschijnlijk. Weg, kwijt. Op Facebook hebben honderden zijn oproep om informatie gedeeld. Tot nu toe zonder resultaat. Zoeken. Soms vind je het, soms op een moment dat je het niet zoekt. Soms ben je het kwijt. Voor altijd.