Sometimes you win, sometimes you loose. “Wonderjaar Zonderland is compleet”, lees ik in de krant. “Een zoon, een bul, en een gouden medaille”. Een paar pagina’s verder: “Ik zat er helemaal naast”. En dat zegt Sanne Wevers na haar desastreus verlopen finale op datzelfde wereldkampioenschap in Doha.

Topsport. Dag in dag uit oefenen. Een streng dieet. Een streng levensritme. Alles tot in de puntjes voorbereiden. Niets aan het toeval overlaten. Je afsluiten. Alles buitensluiten. En dan, je taak, zo noemt ze het uitvoeren. Dan kan het niet mis gaan. Okee, je concurrenten kunnen beter zijn. Dan kun je er niets aan doen. Maar.

Het leek goed te gaan. De concurrentie maakte veel fouten. “Ik voelde me goed, was niet afgeleid, had er heel veel zin in”. Als er ooit een kans was om de wereldtitel te winnen dan. 

En dan val je van de balk. Ze zat er scheef op, een fout die ze in geen tijden gemaakt had. Zevende werd ze. Geen tranen, geen deur die dicht gesmeten wordt, geen vingertje naar, geen zelfverwijt. Ingehouden emotie. “Ik ben heel teleurgesteld, maar de wereld vergaat niet. Ik besef dat dit een kans was. Als ik terug ga naar de trainingshal en mijn werk weer doe, gaat er weer een kans komen. Het is een hele grote domper, maar het hoort bij de sport”. 

Een stoer wijf Sanne Wevers, een topvrouw. 

Citaten uit Trouw

Foto RTV Oost.