Toeval? Dat ik bij dit schilderijtje uitkwam bij de expositie Eigen Oogst? Beetje Corot, de Franse schilder. De kleuren van Frankrijk. Het platteland. Het witte huis. De eenzame werker? Was het dat? Of de titel?: ” Vaders eigen oogst”? Ik ontdekte dat de maker, de schilder iemand was die ik kende. Iemand die mijn sympathie en bewondering heeft. De fractievoorzitter van de grootste partij in de gemeenteraad in de gemeente Hellendoorn. Dat kan ze dus ook. Naast al dat zware werk in de politiek, een bedrijf, vrijwilligerswerk, omzien naar de familie en vrienden, een schilderijtje maken. 

De oogst. Binnenhalen wat je hebt uitgezaaid. Helemaal in je eentje. Met je blote handen. In de zon. Diep bukken. Het lijkt niet erg waarheidsgetrouw, en toch. Het raakte me. Ik dacht aan het beroep van politicus. Dat is het wat ik zie in het schilderij. Het ondankbare geploeter vaak. Een onoverzichtelijke hoeveelheid. En wat bereik je nou uiteindelijk? Eenzaam, want als het er op aan komt kan iedereen je zo laten vallen. 

Maar misschien zie ik er iets in wat helemaal niet bedoeld is. Misschien is het een arme sloeber die de overgebleven aren opraapt, zoals Ruth in het bijbelverhaal. Ik weet het niet en ik wil het ook niet weten. Inlegkunde. Wat ik wel weet dat het geen toeval is dat ik bij dit schilderij stil bleef staan. Stoere vrouw, met een klein hartje. Sterk en kwetsbaar. Hard werken. Gewoon doorgaan. Aarde, lucht en water. Sober. Gewoon. Geen poeha. Thea ten Have. Vast een vaderskind.