Ik wilde liever niet op je lijken. Een vaders kind. Ik hield van pa. Ondanks alles. Zijn woedeuitbarstingen, zijn geweld, zijn onrust, zijn onberekenbaarheid. Ik hield van hem. Zijn levenslust, zijn vrolijkheid, zijn optimisme, zijn warmte, zijn energie. Een vaderskind. Jij was de tegenhouder, jij was van het fatsoen, van wat zeggen de buren ervan, van klein zijn, nederig, bescheiden, geen poeha, niet overdrijven.

Ik heb je tekort gedaan. Al jaren geleden wees iemand er op dat we precies dezelfde rimpels in het gezicht hebben. Daar was ik toen niet blij mee. Hetzelfde akelige haar, alsof dat al niet genoeg was. Maar het is waar. Ik lijk op je. Sprekend. Niet alleen uiterlijk. Steeds vaker denk ik aan je. Wat zou jij hebben gedaan, gezegd, gevraagd. 

De moeder, de vrouw. De vrouw die je het leven gegeven heeft, de veilige moederschoot. Veilig was het bij ons niet, ook niet voor jou. Maar. Je maakte er wat van. Onverstoorbaar, doen wat er gedaan moest worden. Verdragen, verduren ja en ook tegenhouden, klein houden. Vooral niks verbeelden. Niks kon je met uitgelatenheid. En warme armen had je niet. Aanraken kon je niet. Maar. Je was er. Altijd. Moedig voorwaarts.

Ester Naomi Perquin eindigt haar boekenweekgedicht “Moeder”  met de zin: “Je kijkt naar haar. Je weet niet wie ze is.” Over die zin denk ik nu al sinds ik het zaterdag in de krant las. Zo dichtbij en niet weten: wie ben je. 

Boekenweek 2019 met als thema ” de moeder, de vrouw”  Ester Naomi Perquin schreef het Boekenweekgedicht. Het is het laatste gedicht in de serie “De moeder de vrouw” , die in dagblad Trouw verscheen. ” De moeder manifesteert zich in je blik, in je oordeel, in hoe je naar jezelf kijkt.”

Foto: dierentuin Emmen, jaren 90