Zaterdag stond ik op de rommelmarkt. Een rommelmarkt voor een goed doel. Er werd van alles aangeboden: baksels, bloemstukjes, handwerkjes, ceedees en boeken. Ik had me opgegeven als vrijwilliger bij een boekenkraam. Daar heb ik enigszins verstand van. De boeken waren ingedeeld in verschillende categorieën. Geschiedenis, kunst, romans, streekromans, kinderboeken, theologische werken, kookboeken, literatuur en thrillers. Tot mijn verbazing was ik ingedeeld bij de thrillers. Niet bij de literatuur en daar heb ik echt wel enig verstand van. Maar niet van thrillers. Een andere vrijwilliger kwam naar me toe en vroeg of ik bij de kookboeken wilde gaan staan. Daar was zij ingedeeld, en daar had ze helemaal niks mee. Ze wist wel alles van thrillers. Ik weet ook helemaal niks van koken dus ik zei haar niet te voelen voor die ruil, maar misschien wilde zij mij wel assisteren bij de thrillers en was er misschien wel iemand anders die naar de kookboeken wilde. Die was er en sinds zaterdag weet ik nu heel veel over “moord- en doodslagboeken”. De vriendelijke jonge vrouw vertelde mij dat ze iedere dag leest en altijd wel één of meerdere boeken op haar nachtkastje heeft liggen. Soms leest ze er een paar tegelijk. “Mijn hele huis staat vol met thrillers”. Ze wist ook precies welke schrijvers de moeite waard waren en welke niet. Op haar advies heb ik een paar boeken meegenomen. Ze wees me er op dat er een groot verschil is tussen die snelle misdaaddingen en de literaire thrillers. Die literaire thrillers worden massaal gelezen. Aan onze kraam was het het drukst. Stapels werden er voor een zacht prijsje verkocht. De namen van voor mij onbekende schrijvers waren voor de kopers gesneden koek. Wat me opviel was dat het vaak hele dikke boeken waren. Als je dan niet slapen kunt, lijkt me dat een heel gedoe met zo’n pil in je bed. Want dat hoorde ik, dat mensen ’s nachts lezen. Ik lees vaak voor het slapen gaan. Gisteravond heb ik een boek uit de stapel thrillers meegenomen naar bed. Ik ben begonnen met een pocket. Die kun je in één hand vast houden. Een boek van Renate Dorrestein. Na een aantal bladzijden heb ik het boek op het nachtkastje gelegd. Te wreed, te mysterieus, geen inslaper, geen “sleep calm”. Wat maakt dat we thrillers lezen, detectives kijken. Een vriendelijke sympathieke mevrouw, waar ik een heel gezellige dag mee heb beleefd. Iedere dag in een boek met “moord en doodslag”. En met haar een heleboel anderen. Ik snap er niks van. Wat is dat in ons?