Twee sterke vrouwen. Wijze vrouwen. Intelligente vrouwen. Hardwerkende vrouwen. Leuke vrouwen.  Juf Ank. Juf Helma. 

Ze braken. Allebei. Er kwamen tranen.

Kracht en kwetsbaarheid verenigd in een persoon, in dit geval in twee juffen heb ik zelden zo mooi zien uitgebeeld. Sterk zijn in de buitenwereld omdat je dat als je plicht voelt, of omdat je nu eenmaal zo in elkaar zit, wil niet zeggen dat er van binnen niet een klein kwetsbaar mensje kan zitten. 

Dat je je heel verdrietig en eenzaam kunt voelen. Omdat het allemaal zo veel is. Of omdat je het ook niet kan helpen. Of omdat je je zo onmachtig voelt. Omdat je zo verdrietig bent over al die vreselijke dingen in het leven, je werk, de wereld. En dat je er niets aan veranderen kunt. Dat je dan maar achter je muurtje verschuilt van daadkracht en professionaliteit. Of je goeie verstand. Je sociale vaardigheden, je relativering. En je humor niet te vergeten. Zo sla je je er doorheen. Moedig voorwaarts. Maar af en toe breek je. Zomaar. Omdat die kleine etterbakjes zo heel lief voor je zingen. Omdat je collega je aankijkt met een bepaalde blik. Omdat iemand je heeft aangeraakt. Letterlijk. Of figuurlijk. Je heeft gezien in je diepste wezen.