Lang is gedacht dat dieren geen emoties zouden hebben. De etholoog Frans de Waal betoogt in zijn boek “Mama’s laatste omhelzing” dat dieren wel degelijk emoties hebben. Emoties zijn niet voorbehouden aan de mens. Apendeskundige de Waal heeft veel onderzoek gedaan naar de emoties van dieren. Mens en dier verschillen niet zo veel aldus de Waal. Hoewel je aan een dier niet kunt vragen hoe voelt het nou. Je kunt het wel zien aan de lichaamstaal. Net als mensen, zijn apen jaloers, trots, bang en blij. Zelfs gevoelens als schuldgevoel en schaamte zouden bij dieren voorkomen.* 
Mijn tante had een hondje dat ze als een kind behandelde. Zo sprak ze ook over hem. Wij moesten daar altijd erg om lachen. Het is wel een hond hoor! Het is maar een dier. Menselijke taal voor het gedrag van dieren. Dat is toch invulkunde? Je weet toch niet wat een dier denkt? Of voelt?  Toen tante overleed dook het hondje onder haar bed en jankte dagen achtereen. De broer van tante, mijn oom huilde slechts één maal in zijn lange leven. Dat was toen zijn lievelingskoe dood ging.

Dierenactivisten braken in op boerderijen. Ze wilden daarmee de aandacht vestigen op het welzijn van het dier. Dat ze daarmee de boer, hun medemens op niet zo fraaie manier, je zou het beestachtig kunnen noemen, behandelden namen ze op de koop toe. Beestachtig, menswaardig. Soms loopt het helemaal door elkaar. De mens. Het dier. De natuur. Schepselen. Het andere. De ander. We lijken op elkaar. Een spiegel. Wie ben je. Wil je mij behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden? 

Frans de Waal : Mama’s laatste omhelzing

Paul de Vries: Trouw, Niets menselijks is dieren vreemd