Weet nog hoe we samen op de laatste avond van het jaar 2018 de kalender ophingen. Het metalen spijkertje precies in het midden van de wand. Geen boor nodig, één ferme tik van de hamer op de kop van de spijker was genoeg. Heel voorzichtig opgehangen. Het gaatje in het papier was precies pas. De kalender met de woodprints van de Japanse kunstenaar Hokusai, vooral bekend van de woodprint De Golf van Kanagawa*.

En nu hangt daar December. Raadselachtige tekens rechts bovenin. Blauw, blauwen, groen, groenen, wit, geel, beige. Bomen, wolken, bergen. Vlakte, water, lucht. Vogels, steenbokken. En twee mensen die zich voortbewegen over een hangbrug. De voorste persoon is het diepste punt bijna gepasseerd, de achterste moet daar nog doorheen. Eerst naar beneden. Dan omhoog. De last op de rug, op het hoofd. Naar de overkant. Wiebelend, balancerend. Dat je met twee bent maakt het er niet gemakkelijker op. De beweging van de ander kan je uit balans brengen. Een extra moeilijkheid. Je zou zomaar met elkaar de afgrond in kunnen vallen. 

Een indrukwekkende plaat van Hokusai zo aan het eind van het jaar op weg naar een nieuw jaar. Op weg naar een nieuw begin.

* December: Katsushika Hokusai. The Suspension Bridge on the borders of Hida and Etchu Provinces, c 1830

* De golf van Kanagawa is een symbool geworden als metafoor voor leiderschap en levenskunst. Is zelfs een emoji 🌊