Ik zou het nooit meer doen. Collecteren. De bel die je niet kunt vinden. Een bel die niet overgaat. Een deur die niet opengaat. Je ziet de mensen zitten in de kamer, maar de deur gaat niet open. De deur gaat wel open, maar ze geven niets, ze maken het altijd over, ze hebben geen klein geld. Als je dan je bus ingeleverd hebt en de uren door weer en wind een paar tientjes hebben opgeleverd, besluit je: weet je wat, ik maak wel een paar tientjes over, maar collecteren? Ik niet meer.

 Maar ziedaar ik heb het toch weer gedaan. Overgehaald door een sympathieke meneer aan de deur. Ik had me zelfs beschikbaar gesteld om een aantal bussen te verspreiden en weer te verzamelen. Vooral omdat het voor het Leger was. Het Leger des Heils. Mensen die doen wat ze geloven. Mensen die er zijn voor iedereen, de onderste kant van de samenleving, zonder zieltjes te willen winnen. Zonder aanzien des persoons. Omdat de Majoor, Majoor Alida Bosshardt mijn grote voorbeeld is, mijn heilige, mijn held. 

Het was een bijzondere ervaring. Voor het Leger geven de mensen graag merkte ik. Maar ik was vooral onder de indruk van de collectanten. Sommigen deden het tientallen jaren. Een mevrouw vertelde dat ze op dit moment bijna iedere week collecteerde voor een goed doel. Een meneer belde met de vraag waarom hij dit jaar zo weinig straten had. Met blijde gezichten kwamen ze hun bus inleveren. Trots hoe zwaar die wel was of zich verontschuldigend dat er zo weinig in zat. De passie van  het echtpaar dat verantwoordelijk was voor de perfecte organisatie. Dit weekend appten ze dat de collecte in onze gemeente € 2263,21 heeft opgebracht. Een bedrag bij elkaar gebracht door 56 collectanten. Nog geen 50 euro per bus. Een kluit werk voor een bescheiden bedrag eigenlijk. Maar helemaal passend bij de missie van het Leger. Niet zeuren, geen kapsones. Doe wat je hebt te doen. Op jouw postzegel. Deze wereld een beetje mooier maken.