Hij gaat stoppen. Per 1 janari. Met zijn Hermien. Mijn fysio. Ik mag niet klagen over mijn lijf. Gezond. Sterk. Maar een paar keer per jaar is het mis. Zere nek, schouders, rug. Dan bel ik de fysio. En maak een afspraak met Leo. De andere medewerkers zijn ook prima en professioneel en sympathiek, maar ik wil Leo. Don Leo zo noem ik hem sinds ik iemand hoorde die hem zo noemde en ook alleen door Leo geholpen wil worden.
Je komt binnen bij Leo. Dan vertel je wat er aan de hand is. Vaak zegt hij: ik zie het al. Je moet gaan liggen, of zitten, of lopen. Als je moet gaan liggen en hem een arm geven trekt hij even aan je en hoor je knak, of knak knak. Als hij met zijn handen over de zere spieren gaat doet het pijn. Geen aaien, niet zachtjes strijken. Het stevige werk. Dat past bij mij. En je voelt dat er iets gebeurt. Iets gaat stromen door je hele lijf. Tot in de tenen en het puntje van je hoofd. Tijdens het masseren maakt hij een praatje met je. Over je werk, over je kind, over sport, over de historie van Nijverdal/ Hellendoorn, over de politiek, over Majorca, over Amsterdam, nou ja ieder onderwerp kan langs komen. Maar dat gebeurt allemaal heel snel. Voor je het weet sta je weer je schoenen aan te trekken en je bril op te doen. “Doe je oefeningen en kijk maar of het overgaat, anders moet je nog een keer terugkomen.” De diagnose van Leo was altijd raak en na een bezoek aan hem ging ik altijd weer een stuk lichter naar huis. Een blind vertrouwen in de man die het menselijk lichaam door en door kent. Als hij zegt dat het goed komt, komt het goed.
En nu stopt hij. Dat is gewoon een schok, als je in iemand een rotsvast vertrouwen hebt. Hij wil geen afscheid zei hij. Dat vind ik een verkeerde keuze. Hij heeft een indrukwekkende loopbaan achter de rug als fysiotherapeut en manueel therapeut. Als je weggaat moet je afscheid nemen. Hij wil misschien geen afscheid van ons nemen, maar wij wel van hem. Daarom schrijf ik voor hem dit stukje. Als een ode. Als loftrompet. Dankjewel Leo Steur! Dank je wel Don Leo! Het ga je goed!