Ik had er ook twee. Jongetjes met vuurwerk. Helemaal gek in de kop. Begin december begon de koorts. Die eindigde op de laatste dag van december. Opgelucht haalde ik daarna adem. Als ze op 1 januari weer tevreden in hun bedjes lagen. Als de dozen en papiertroep was opgeruimd. De straat was aangeveegd. Gelukkig Nieuwjaar. We hadden het overleefd. Ze hadden het overleefd. Ik had ze nog. Twee zonen. Heel. Geen schade veroorzaakt. Gerust het nieuwe jaar in. Tot het eind van het jaar dat komt. Dan zal het weer opsteken. De vuurwerkkoorts. 

Op oudejaarsavond gooiden twee zulke jongetjes vuurwerk in de hal van een flatgebouw. Er ontstond brand. Een gezin dat in de lift stond kwam in de giftige rook terecht. Vader en zoon overleefden het niet. Moeder en kind zwaar gewond in het ziekenhuis. Een golf van emoties ging door het land. Ook ik stelde me voor hoe het is om in een lift te staan waar je niet uit kunt en waar giftige rook je de adem beneemt. Gruwelijk. 

En ik denk aan de twee jongetjes. Ik denk aan de ouders van de twee jongetjes. Hoe je de pech kunt hebben dat van al dat afgestoken vuurwerk, jouw knal zo kan eindigen. Hoe van alle vuurwerkafstekers op Oudejaarsdag uitgerekend jouw knallers zoiets veroorzaken. Hoe het leven van twee jongetjes voor altijd anders zal zijn. 

Zijn de jongetjes criminelen? Zijn de ouders slechte opvoeders? Ik zou het niet durven zeggen. Mij is het niet gelukt mijn kinderen er van te overtuigen hoe gevaarlijk het is: vuurwerk. Niet genoeg gezag om het te verbieden. Maar een beetje weggekeken. En er zonder kleerscheuren door heen gerold. Vuurwerk wettelijk verbieden dan maar? Ik zie het nog niet gebeuren. Ik zou wel eens willen weten waar het vandaan komt: vuurwerkkoorts. Ik zou het niet weten. Ik heb het helemaal niet. Nooit gehad. Hoe kom je er aan. Hoe kom je er van af. Iemand een idee?