Wie ben jij. Wat heb je meegemaakt. Waar kom je vandaan. Waar ga je naar toe. Wie zal je zijn als je later groot bent.

Fotofraaf Eddy van Wessel won zaterdag de Canon Zilveren Camera van 2019 voor zijn fotoserie “Het laatste bolwerk”, over de uittocht van de laatste IS-strijders en -vluchtelingen door de woestijn richting Al-Hol, het kamp waar de laatste IS-strijders nog terecht kunnen. Exodus anno 2019. De foto hierboven is één van de twaalf. Eddy Wessels noemde deze foto zijn favoriet. Omdat het altijd kinderen zijn die de hoogste prijs betalen voor de oorlog van de grote mensen. En ook omdat hij weet dat juist het beeld van een kind mensen wakker zou kunnen schudden. Als oorlogsfotograaf weet hij dat rapporten, woorden, overleggen niet op kunnen tegen één rake foto. Zoals de foto van het Vietnamese meisje Kim Phuc rennend uit de napalmregen, zoals het jongetje aangespoeld op het strand in Zuid Europa. Die foto’s zorgden voor een ommekeer in de discussies. Wessels ziet dat als zijn missie. “Door de menselijke kant in beeld te brengen hoop ik dat er meer begrip voor elkaar ontstaat”. 

Toch heeft het ook iets ongemakkelijks. Een prijs winnen met een foto over de oorlog. Is een foto van misbruikte IS-kinderen ook niet een soort van gebruiken?  Hapjes en drankjes, mantelpakjes en deftige heren op een receptie. Op de achtergrond de vreselijke beelden. Past het wel? Okee de prijsuitreiking levert weer belangstelling op voor een “hete” kwestie. Zal meehelpen het debat opnieuw aan te slingeren. En laat ik eerlijk zijn: is ook de aanleiding tot het schrijven van dit stukje. Maar die hapjes en drankjes. Die deftige dames en heren. Die vrolijkheid om de overwinning. Nee. Dat kan anders. Soberder.