Er zijn mensen die er gek op zijn. Op wind. Op storm. Tegen de wind in fietsen. Uitwaaien. Ik niet. Het maakt me onrustig. Dat geklapper, dat geraas, dat gewapper. Ik slaap er ook slecht op. Ik ben niet het type dat lekker slaapt met de wind om het huis. 

Vanmorgen een inspectie in de tuin. Gek genoeg viel het mee. Paar dingen van de muur gewaaid en verder alles op zijn plaats gebleven. Ook tijdens de ochtendwandeling nauwelijks heftige zaken. Takken op de grond, een omgewaaide boom, een weggewaaid zeil. Het klinkt angstaanjagender dan het is. Het ziet er van achter het raam bedreigender uit dan het is. 

Waar ik me altijd weer over verbaas is de steen op het zuiltje bij mij in de tuin. Die ligt er los op. In de tijd van de verhuizing is het kunstwerk dat op het zuiltje stond gestolen. Het was er bovenop geplakt met de sterkste lijm die er bestaat, maar dat had niet geholpen. Het beeldje was er vakkundig af gehaald. In eerste instantie had ik het zuiltje weer in de tuin gezet met de bedoeling er een ander kunstwerkje op te zetten. Gewoon zo maar legde ik de bruine steen uit mijn stenenverzameling er op. Een hele gave steen met een mooie vorm, diep bruin. Het viel eigenlijk wel goed uit. Ik plakte hem niet vast maar legde de steen op een klein stukje glas waardoor het lijkt of hij boven de zuil zweeft. Hoe hard het ook waait, die steen blijft keurig op zijn plaats. Leg me dat maar eens uit. Het zal wel met zwaartekracht te maken hebben. Mij geeft het vertrouwen. En ik moet denken aan het gedicht van Emily Dickinson. 

:Hoe gelukkig is de kleine Steen Die langs de Weg zwerft heel alleen, Die om geen Carrières geeft En voor zijn noden nimmer vreest – Zijn jas van elementen-Bruin Deed een terloops Heelal hem aan En onafhankelijk als de Zon Verbindt hij zich of gloeit alleen, Vervult een absoluut Decreet In en passante simpelheid-

Emily Dickinson: De Eenling En De Velen. Gedicht 1510. Vertaling en interpunctie Elly de Waard

10 februari 2020, de dag na Storm Ciara