Ik heb een mooie reis gemaakt. Een verre reis. Naar een mooi land. Met een kleine groep aardige mensen. Een vrolijke gids.  Een vriendelijke chauffeur.

 Gister ben ik thuis gekomen. Het was een warm welkom. Op het vliegveld. Op het station. In mijn heerlijke huis. 

Vanmorgen zette ik de muziek van Stef Bos op. Met de taal van dat mooie land. En ik dacht terug aan de mooie momenten. De momenten van geluk. Toen we in alle rust door het stille verlaten landschap reden. Het blauw boven de bergen. Het groen langs de weg. Toen iemand muziek opzette. Toen we allemaal bewogen waren om dat moment. Toen ik zag dat iemand tranen wegveegde. Toen. En later weer. Momenten van geluk. Omdat de natuur zo prachtig gemaakt is. Omdat mensen zo hartelijk zijn. Omdat we zo vreselijk moesten lachen. Omdat de zon alles zo mooi maakt, je zo verwarmt. Omdat het leven goed is. 

Na een paar weken is het ook heerlijk om naar huis te gaan. Niet dat gekakel van mensen om je heen, niet in alle vroegte eruit, niet uit de koffer leven. Weer op je eigen weeceetje, je eigen douche, je wasje draaien. Naar huis. Thuis.

“Het” geluk bestaat niet. Momenten van geluk wel. Je zou het geluk vast willen houden. Maar dat kan niet. Je kan het enigszins terughalen, door er aan terug te denken, er over te vertellen, maar het moment, het intens beleefde moment is voorbij. Wel zijn er de herinneringen. Die bewaar ik. Als een kostbare schat. Ik bewaar ze dicht bij mij. En rol ze. Als een mooie bruine steen in de palm van mijn hand.

  Zie ook: http://www.reisnaarafrika.nl of facebook.com/reisnaarafrika.nl