Vandaag ga ik niets missen. Niet de aubade op een winderig plein. Niet de slentergang over de rommelmarkt. Niet een festival met harde muziek in de volle zon. Niet de wandeling door het dorp langs ijsjes etende dorpsgenoten. Geen fietstocht in de omgeving langs overvolle terrassen. Niet het geknal van vuurwerk, geen oranjebal, niet het gelal van feestgangers vol alcohol. Nee vandaag een koningsdag zonder het gevoel dat ik iets mis, of gemist heb. Dat er ergens iets is waar ik eigenlijk naar toe zou moeten. Dat ik overal vrolijke en lachende mensen om me heen zie en ik dat gevoel maar niet heb of kan krijgen.

Vol met oranjegevoel, gek met het koningshuis, trots op mijn land, en toch altijd blij dat de koningsdag of koninginnedag voorbij is. ‘s Morgens de teevee met de mooie mensen van ons koningshuis wil nog wel, maar daarna ga ik meestal de tuin in. Een gevoel van heimwee, alleen, eenzaam, buitengesloten, ik kan het niet precies duiden. 2e Kerstdag-, 2e Paasdag- en Koningsdaggevoel.

Koningsdag 2020 wordt een koningsdag naar mijn hart. De lokale radio aan met heerlijke Nederlandse muziek. De tuin in. Één ding ga ik missen. Het Oranje Orgel concert met vaderlandse liederen dat afgesloten wordt met het zingen van het Wilhelmus. Staande, samen in de Regenboog. In je eentje voor de teevee het Wilhelmus zingen? Nee. Het Wilhelmus zing je samen.