Vrijdagmiddag half 1. Of ik voor 3 uur antwoord* kan geven. Dan moet het ingeleverd zijn. Een opdracht voor school.

Ik ga gelijk aan de slag. Het is fijn als je je kleinkind kunt helpen. Zeker als je weet dat hij er vaak een potje van maakt. Van school. Je bent al blij dat hij zijn opdracht in ieder geval maakt. Meehelpen dus! Het is niet moeilijk. Zo gepiept. Binnen een uur staan de antwoorden op papier. Ik vraag hem wat hij van de antwoorden vond. Nou daar had hij nauwelijks naar gekeken. Als de opdracht maar af was.

Het was leuk om vragen te krijgen en er over na te denken. Wat was het grootste verschil tussen Nijverdal en Katwijk? Mijn mooiste herinnering? In Katwijk? In Nijverdal? Zou ik terug willen? Dat antwoord was kort. Nee. Het mooist aan Katwijk? De zee natuurlijk. Maar het grootste verschil? Zijn de mensen anders? En hoe dan? Daar valt nog heel wat over te zeggen. Veel meer dan ik snel had neergeschreven.

Later op de middag komt mijn voormalige buurman de kunstenaar langs. Met twee boekjes. Een met mooie foto’s. Dat wil hij terug over een poosje. Het andere is een cadeautje. Vanwege de kaft alleen al een kunstwerkje. Ook hij heeft vragen. “Durf je alles te schrijven? Of heb je bewust of onbewust een rem als je aan je lezers denkt?” “Waarom schrijf je eigenlijk?”

Pittige vragen. Durf ik alles te schrijven? Ja? Nee, ik durf ook niet alles te zeggen. In mijn persoonlijke stukjes ga ik wel heel ver. In de opiniërende stukjes denk ik heel goed na wat en hoe ik iets opschrijf. Ik val niet altijd samen met wat de schrijver stelt. Het is niet altijd precies gegaan zoals ik beschrijf. Soms wil ik bewust iets aan de orde stellen. Ik houd rekening met de mensen die in mijn stukjes voorkomen. Maar ook hier over valt nog veel meer te zeggen. Heb ik een rem? Welke dan? Waarom schrijf ik? Op de site van Wiske lees ik: “Schrijven is voor mij een manier van leven. Ademen”. Beetje hoogdravend.

“ Het is de vraag die ons beweegt, niet het antwoord”, zei de dichter Rainer Maria Rilke. “Vragen stellen, goede, echte vragen stellen is zoveel belangrijker dan antwoorden zoeken”, lees ik op de site van Human. Schrijven zou je een manier van hardop nadenken kunnen noemen. Over vragen en vragen die je zou willen stellen.