Vivian Maier werd pas na haar dood beroemd. Als een anonieme mevrouw leefde ze haar leven. Het grootste deel van haar leven als nanny in Chicago. Soms mocht ze bij de bemiddelde ouders in huis wonen. De kinderen die ze onder haar hoede had beschrijven haar als zonderling  maar ook als: ” filmcriticus, een socialiste, een feministe, een vertel-gewoon-hoe-het-is-type”. Ze droeg vaak mannenkleren en een flinke hoed. Ze had altijd een camera bij zich. ( Wikipedia). Op een veiling kwam iemand in het bezit van een aantal dozen met fotorolletjes. Een verzamelaar kreeg ze onder ogen en vanaf dat moment werd Vivian Maier beroemd. Tentoonstellingen, artikelen, boeken, documentaires. Niet alleen in Amerika waar ze het grootste deel van haar leven doorbracht maar wereldwijd. 

De foto’s zijn juweeltjes. Geen poses, maar momentopnames. Je kijkt naar de wereld om je heen en soms zie je in een gebeurtenis een verhaal. Arbeiders aan het werk in de straat, een jongetje met zijn kat, een dame met haar hond. Om je heen kijken. Het oog van de fotograaf, het oog van de toeschouwer, de beschouwer. Heeft Vivian Maier ooit kunnen bedenken dat mensen in de rij zouden staan om naar haar foto’s te kijken? Dat haar foto’s voor heel veel geld verkocht zouden worden? Heeft ze het stiekem gehoopt? Het lijkt erop dat ze er niet op uit was. Maar toch. Ze bewaarde wel wat ze had geschoten, maar vaak waren de fotorolletjes niet ontwikkeld. Geldgebrek of achteloosheid?  Ze werden in dozen gestopt. Dozen die op een veiling zouden worden verkocht. Het begin van haar bekendheid. Een raadselachtig mens. Een wonderlijk leven. Een bijzonder verhaal. Een verhaal dat haar foto’s nog fascinerender maken. 

Boy and cat, New York City 1954, Vivian Maier 

Zie documentaire Close Up: Op zoek naar Vivian Maier AvroTros.nl