Het is herfstvakantie. Ik merk het. Op de vroege maandagmorgen is het rustig op de weg. Geen haastende scholieren slingerend door het Doktersbos. Meer wandelaars dan gewoonlijk. De natuur is prachtig vanmorgen. De wereld is schoongewassen en fris. Na dagen regen en nog eens regen is het droog en tussen de wolken is een dun streepje blauw te zien. Op de zandpaden weerspiegelen de plassen de wolkenhemel. Verbeeld ik me het dat het lijkt of de herfst dit jaar groener is dan andere jaren?  Heeft de langdurige regenval de grond door en door natgemaakt, waardoor het bos vol staat met paddestoelen in alle variaties en samenstellingen die je maar bedenken kunt? Zaterdag verklaarde een wandelmaatje dat het vliegtuigvrije voorjaar debet was aan de paddestoelen invasie. 

We zijn inmiddels allemaal klimaat- en milieudeskundigen en leggen wat we zien zo uit dat het bevestigt wat we zelf denken of vinden. Wetenschappelijke onderzoeken die in ons straatje passen liken we maar wat ons niet bevalt of uitkomt schuiven we terzijde. Is de natuur droger dan ooit of niet? Meerdere antwoorden zijn mogelijk. Ik zie een groene wereld om mij heen en een over de oevers klotsende rivier, maar? 

Ik benijd vandaag onze premier niet. Hij moet uit al die wetenschappelijke onderzoeken, uit al die grafiekjes, cijfers en procenten een wijs besluit nemen. Wat nu? Iedereen roept wat. Iedereen vindt wat. Maar wie durft te zeggen hoe het zit? Wat is de werkelijkheid nu eigenlijk? Ik zou het niet durven zeggen. Ik weet het niet. 

Foto’s: Jannie Bruggeman