Ik moest denken aan Marie Antoinette, de fel bekritiseerde en bespotte echtgenote van de Franse koning Lodewijk de Zestiende. Tijdens de Franse revolutie eindigde hun beider leven in 1793 op het schavot. De mooie Marie Antoinette hield van sieraden, diamanten en mode. Kapitalen gaf ze uit aan mooie kleren, feesten en vakanties. Ze had een eigen tweede huisje, een nagebouwd boerendorpje, in de mode bij de Jet Set van die tijd. Over haar gaat het verhaal dat ze als reactie op de opstand van de boeren, die in hun armlastige omstandigheden om brood schreeuwden, de woorden sprak: “Dan geef je ze toch cake.” Het schijnt niet bewezen te zijn dat ze dat ook werkelijk gezegd heeft, maar het geeft wel weer hoe ze neerkeek op het gepeupel, hoe ze geen idee had in wat voor situatie de arme boeren verkeerden. 

Dat zou je ook kunnen zeggen van de koning, van onze premier, van minister Grapperhaus. Geen idee wat er speelt in de maatschappij. Een kloof van jewelste. Met de ene mond spreken in strenge bewoordingen, in samen, in begrip, sympathiek, en vervolgens je omdraaien en gewoon je eigen gang gaan. Onbegrijpelijk. Ik ben van het koningshuis, oranje fan, maar ik was stupefait toen ik het bericht las dat onze koning gewoon lekker op vakantie ging. Ik deel de verontwaardiging daarover. Ik denk niet dat Willem en mooie Maxima op het schavot zullen eindigen maar ik vrees wel dat ze voor eens en altijd hun sympathie, hun populariteit kwijt zijn. En daarmee wellicht het draagvlak onder de monarchie. 

Maar er is nog iets: in tegenstelling tot Fred Grapperhaus, deed Willem niets fout, voor Griekenland geldt geen negatief reisadvies. En ik zou wel eens willen weten hoeveel gezagsdragers vandaag ergens op vakantie zijn, in hun tweede huis of huisje, in code rood Nederland of in het buitenland. Hoeveel Nederlanders herfstvakantie vieren. In een hotel of een Landalpark, of op de camping. De verontwaardiging zit daar dus niet. Waar dan wel? Waar komt die boosheid dan vandaan? Ik hou het op het feit dat we allemaal zat en moe zijn van Corona. Dat we aan het begin van de herfst en de winter, maar  steeds geen eind zien aan een uitzichtloze situatie. Dat we behoefte hebben aan leiders die ons door de Tweede Golf loodsen. Krachtige, zelfbewuste leiders die voorop gaan, het goede voorbeeld geven. Leiders die naast ons staan, met ons meegaan op weg naar de toekomst. Doen wat ze zeggen.