We zijn met zes in de Sint Egbertkapel op Schiermonnikoog. Het is de derde zondag van advent. “Zondag Gaudette dwz verheug u”. Drie vakantiegangers, twee bewoners van het eiland en voorganger pater Jezuïet Suffyn, die speciaal uit Amsterdam is overgekomen. Hij is een Vlaming vertelt hij voor aanvang van de viering, was pastor in Gent en nu werkzaam op de Krijtberg in Amsterdam. We geven hem aanwijzingen als hij zoekt naar de stopcontacten en de lichtknopjes op het liturgisch centrum. 

Hij vraagt mij of ik de lezing wil doen. Ja dat wil ik. Heel graag zelfs. Ik doe mijn best en ervaar hoe fijn ik dat vind, hoe heerlijk dat is: hardop lezen. Voor kinderen, in een klas, voor een zaal, in een kapel met zes mensen op een mistig eiland in december. Op toon, ieder woord uitspreken.

 Ik lees de woorden van deze zondag: Jesaja 61, 1-2a, 10-11. De geest van God, de Heer rust op mij, want de Heer heeft mij gezalfd, Hij heeft mij gezonden om aan armen, verslagenen, gevangenen, geketenden… “. 

“Wij denken in deze tijd van advent aan hoop en verwachting natuurlijk maar aan één ding”, zegt de pater, “een vaccin tegen de covid. Maar de woorden van Jesaja blijven in mij hangen. “De geest van God rust op mij”. Ik moet denken aan gisteravond toen ik een telefoontje kreeg van mijn nichtje Brit. Zij weet dat ik heel ongerust ben over mijn zuster, haar moeder. Die is ernstig ziek, kan niet meer beter worden. Ik mag niet naar haar toe en ik maak me heel veel zorgen nu ze is overgebracht naar het ziekenhuis. Mijn nichtje heeft heel lang met me gesproken en me verteld dat het goed gaat met haar, dat ze rustig is, dat ik me geen zorgen moet maken. Na het gesprek was ik helemaal gerustgesteld en kon ik slapen. Kijk de geest van God rustte op mijn nichtje. Zo een kleine daad van liefde dat doet zo veel. We mogen straks heel veel niet, maar laten we kijken wat er nog wel kan: een telefoontje, een appje, een briefje , een kaartje, een groet”. Een boeketje aan de deur, een stukje taart in een tupperwarebakje voor je buurvrouw, dacht ik er achteraan. Zwaaien. Iets schrijven. Gods geest noemt de pater het. Je kunt het ook andere woorden geven. Omzien, medemenselijkheid, noaberschap, humaniteit. “Het hoeft niet groot te zijn”, zei de pater. “Het zit hem juist in die kleine dingen”.

leegte, stilte, de zee en de wind, de wolken, de luchten, oneindige verten, eeuwenoude woorden: Schiermonnikoog december 2020