Als een donkere dreigende zwarte hond bespringt hij je. Blaffend en bijtend. Gevoelens van woede, haat, jaloezie, angst die in je om woelen. Je onrustig maken, bang, verward. Gevoelens die je ongelukkig maken, gedeprimeerd, depressief: De zwarte hond. Ik moest leren “hem de baas te worden, hem aan de riem te houden, af en toe een beetje de lijn te laten vieren, de hond met vriendelijkheid te bejegenen.” Dat was op zich geen slecht advies van mijn leermeester, maar niet genoeg. Ik leerde er van dat die gevoelens en mijn persoon niet samenvielen. Hij bleef komen: de zwarte hond. Als je jezelf dan ook nog plaagt met gedachten als: “waar komt het nou weer van”, “wat doe ik verkeerd”, waarom lukt het me niet”, ” leer ik het nou nooit”, kom je er niet, maak je het alleen maar erger.

Acceptance is het woord. Accepteren dat je een vat vol emoties bent. Stoppen met jezelf daar om te veroordelen. Toelaten die emoties. Ze in alle vezels van je lichaam voelen, ervaren. Durven voelen. Niet bang zijn. Het heeft mij geholpen. Naar de angst, de woede, de jaloezie, het verdriet, of welke naam je die gevoelens wilt geven, voelen. Misselijk. Tranen laten komen om wat verloren  ging, om wat kapot is gemaakt, om wat anders had gemoeten, om wat je zo graag had gehad, om: gewoon. Kom maar met die bui, die stortbui. Ga er maar in staan en hou vol, houd het uit. Hervind je adem en doe een stap achteruit. Kijk om je heen. En ontdek: De bui is over. De wolken drijven weg. Kijk. Hoor. Een vogel in de lucht. Ruik. De lente. Voel. Warmte. En. Je weet: het kan zo weer veranderen. Maar. Je weet: ik kan het, ik durf het, ik ben niet bang. Kom maar met die zwarte hond. Met Blue Monday. Het wordt vanzelf dinsdag. 
 

Video Acceptance van Bill Viola

Kalenderblad Januari Old lady and the plinth van Banksky