Wederom welkom Wil! Ik stap het kleine schuurhuisje op Schiermonnikoog binnen. Ik was er al eerder. Vandaar dat “wederom” op het briefje dat op het tafeltje ligt. Ernaast een schaaltje met chocolaatjes. Net als vorige keer. Alles is “tje” in het vakantiehuisje dat door Marijke verhuurd wordt. En alles is kraakhelder, de lakens, de handdoeken, het aanrecht, de douche, het toilet. Geen design maar knus en doelmatig. Je grijpt nooit mis. Als je denkt, zou ze ook een melkkloppertje hebben, ja hoor. De draagbare transistor doet het alleen goed op NPO 4 en wifi heeft het ook moeilijk, maar goed we zijn op Schiermonnikoog, het eiland van stilte en rust. Van de zee en de duinen, van wolken, lucht en winden. Van zon en mist, van gelukkig zijn. 

Als ik weer een paar heerlijke dagen in het kajuitje heb doorgebracht, breng ik op maandagmorgen mijn fiets terug. Het zadel is drijfnat van de mist, ik kijk even in het schuurtje van Marijke of er ergens een doekje ligt om het zadel af te doen. Terwijl ik het zoek en vind gaan mijn ogen over de planken van Marijke. Waar niets verkeerd staat, alles keurig gerangschikt. Op een kist vind ik een mandje met daarboven op twee gevouwen doekjes, een geel en een blauw, eronder tuinhandschoenen, twee paar. Ik snuffel nog even in het mandje en vind een paar bolletjes touw, houten prikkers, draad, plastic zakjes, een schaar. Alles ordelijk opgeborgen. Niets vuil, alles spic en span. Zoals alles in het  tuinhuisje. Maar ook de womans’ hand: een schoteltje met zelf gebakken  bananentaartjes voor de deur op de avond voor vertrek, met de vraag het geld voor de toeristenbelasting niet vergeten klaar te leggen.
 Terwijl ik het bananentaartje verorber bij het laatste kopje koffie met opgeklopte melk in het kajuitje, piept de zon naar binnen in het vooronder, het halletje met de schoonmaakspullen, de wasmachine en de afvalbakken. Het zonlicht valt precies op de hyacinthen die ik nu pas voor het eerst zie. Marijke. Een vrouw naar mijn hart. Alles goed georganiseerd, maar ook de touch of a woman. Een lief briefje, een taartje, een gezellig praatje, voorjaarsbloemen in een bak.
 

Vandaag is het 8 maart, Internationale Vrouwendag. Ik begin die dag al jaren met Mary Black’s Only a womans heart. Ik bedenk dan welke vrouwen voor mij een voorbeeld zijn en waren. Dit jaar denk ik aan Marijke, en eer ik in haar alle vrouwen die waar dan ook, onder welke omstandigheden dan ook het heft in handen hebben genomen en nemen. Hun leven en de zaken goed regelen, met passie en toewijding. En die niet vergeten dat ze mens zijn, warmte en liefde stoppen in alles, tot in de kleinste details.