Ik zat gewoon bij je aan tafel. Dicht bij je. Zodat ik goed naar je kon kijken. Het was vertrouwd bij je, veilig. Het was fijn om naar je te luisteren. Bij je. Met je. Ik hield van je.

Ik had nog van alles aan mijn hoofd. Het ontging me. Wat zeí je nou? Verraden? Een van ons? Ik geloof het niet. Soms begrijp ik helemaal niets van je. Wie ben je toch? Wat gebeurt er toch allemaal. 

Ik had Judas kunnen zijn, en ook zeker een Petrus, maar vandaag was ik een van de anderen, beetje afwezig, er niet helemaal bij. 

Maar ook ik heb je in de steek gelaten. Verraden. Verloochend. Ja. 

Je bent jouw weg gegaan, helemaal alleen. Zo is het gegaan. 

Foto: Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci