De klokken luiden op deze zonnige zondagmorgen. “Ga je naar de kerk?”, vraagt mijn buurman als ik de deur uit loop. Ja, maar niet naar de kerk waarvan de klokken zo uitbundig luiden, die zijn van de Rooms Katholieke kerk in het centrum van het dorp. Ik ga naar de Regenboog. Ja zo heet mijn kerk en dat past vandaag wel erg goed. Al heeft die naam niets met LHTB te maken maar met het verhaal van een watervloed die grote delen van de aarde onder water zette en die ten einde was toen een veelkleurige regenboog aan de hemel verscheen.

In de Regenboog wordt een jongetje gedoopt. Luca. Zijn vader is een man die van oorsprong uit de Oekraïne komt. Als jonge jongen werd hij geadopteerd. Hij was zwak van gezondheid en fragiel. Er is heel wat afgebeden voor hem. Maar nu staat hij daar gezond en wel naast zijn vrouw. Een modern kapsel, glanzend zwarte haren. Zijn zoontje in de armen. Het jongetje heeft een wit overhemdje aan met een zwart vlinderstrikje. In de kerk zitten overal verspreid familieleden en vrienden. En achter het orgel zit Jan, de pleegvader van Roman, de opa van Luca.

Jan is een betrokken medemens, die samen met anderen veel heeft gedaan voor kansarme kinderen, jongeren, bejaarden en zieken in de Oekraïne*. Jan kan ook aardig schrijven. In het plat bij voorkeur. Maar bovenal kan Jan fantastisch orgelspelen. Als Jan speelt krijg je zin om te dansen. Soms moet je huilen. Af en toe zou je willen klappen of roepen: bravo Jan!, dankjewel Jan!

In de ingehouden, ontroerende dienst wordt de kleine Luca ten doop gehouden. Er klinken oude en nieuwe liederen, mooie teksten. Een preek over zoeken. Over zoeken naar water. Over een buitengesloten vrouw bij een waterput. Mooie woorden. En het orgel: De hemel komt naar beneden.

Als we naar buiten gaan lopen we allemaal langs de doopouders en feliciteren hen. Buiten straalt de zon.

* Stichting Choe, Christelijke Hulp Oost Europa