Onze dominee begon er de preek mee. De klap van de Duitse judoka coach. Het werd niet door de buitenwereld gewaardeerd dat judoka Martyne Trajdos, zijn pupil, voor aanvang van de wedstrijd door elkaar werd geschud en een klap in haar gezicht kreeg. Er kwam een heleboel commentaar op. Het leverde de coach een ‘ernstige officiële waarschuwing’ op. Martyne reageerde dat ze niets begreep van de ophef (het filmpje met de klap ging de hele wereld rond) :”Dat doen we altijd zo. Het is de manier om mij wakker te houden, mij scherp te houden”.

Het lijkt mij een rare manier: het is een klap die je aan ziet komen. Dat is wat anders dan de klap in je gezicht, waar we het over hebben in de uitdrukking: “Het was een klap in mijn gezicht’. Dat gaat over een klap die je niet had verwacht.

Onze predikant houdt er ook niet van: ‘door elkaar schudden’ en ‘klap in het gezicht’ als methode om het kerkvolk wakker te schudden of scherp te houden. Donderpreken zijn uit de tijd en worden beslist niet meer gepikt door de geëmancipeerde gelovigen.

Toch: soms werkt een onverwachte ‘klap’, beter dan genuanceerde waarschuwingen en voorzichtige adviezen. Van iemand die het goede met je voorheeft. Dat wel.