Eind 2006 ging mijn zoon voor een half jaar naar Afghanistan. Hij was als militair al uitgezonden geweest naar Bosnië. Dat was een paar maanden. Nu was hij voor een half jaar weg. Nu was hij vader van een zoontje van 2 jaar. De tijd voor het vertrek en het afscheid was het lastigst, als hij eenmaal weg was, kwam de rust. Ik kende dat van bij ons thuis: mijn vader was zes jaar ver weg tijdens de oorlog; mijn broer ging als machinist op de grote vaart meer dan anderhalf jaar van huis als jongen van 17 jaar. Ik wist hoe het voelde. Ik had het gezien bij mijn moeder.

Maar. Ik was ook trots. Trots dat mijn kind meedeed, meevocht, verantwoordelijkheid nam voor de goede zaak: de wereld een beetje beter maken in dat land hier ver vandaan. Als ik op de begraafplaats hier vlakbij in Holten langs de namen van de gevallen soldaten liep moest ik altijd denken hoe die ouders en geliefden afscheid hadden genomen. En definitief afscheid moesten nemen van hun kind. Voor mijn vrijheid. Hun kinderen kwamen niet terug. Dat moesten ook Nederlandse ouders meemaken.

Mijn zoon kwam terug. Gezond en wel. Geen verwondingen, geen trauma. Ik had hem iedere week een brief geschreven. Af en toe schreef hij iets terug. Een kaartje met Greetings from Afghanistan en een paar zinnen erop. Dat het goed met hem ging en dat de tijd best snel ging.

14 Jaar later krijg ik van hem regelmatig appjes met berichten over de huidige situatie in Afghanistan. Ik proef verontwaardiging, ontgoocheling.

Een berichtje met een YouTube filmpje van een zogeheten Ramp Ceremonie. In dit geval van een helicopter-crash waarbij 5 militairen omkwamen.

Dagelijks heb ik bij de ramp ceremonie gestaan in de periode 2006-2007. Dit is uit die periode. Zal me altijd bijblijven.

En een artikel van Mart de Kruif, oud-commandant Van de NAVO-missie ISAF met de kop: ‘Afghanen gingen er vanuit dat we zouden blijven helpen’

Ach we hebben een steentje bijgedragen. Ik niet zo veel bijzonders hoor. Velen die veel heftiger werk hebben gedaan.

Ik wist niet goed wat terug te appen. We doen allemaal ons ding. Het ene is zinvoller dan het andere, veel is zinloos, en veel is zelfs helemaal verkeerd. In de oorlog in Afghanistan zijn duizenden militairen omgekomen en tienduizenden onschuldige burgers. Was het allemaal om niet? Hadden we er nooit naar toe moeten gaan?

Een paar dagen later komt mijn zoon langs. Hij drinkt een kopje koffie en we praten over van alles en heel even over Afghanistan. Als hij weggaat pakt hij de grasmaaier en maait hij het gras. ‘s Avonds komt hij nog even langs om een emmertje koemest over het gras te strooien. ‘ Vannacht gaat het regenen, knapt je gras mooi van op’. Dat doet hij zonder dat ik het hem gevraagd heb.

Je hoeft geen heftige dingen te doen om de wereld een beetje mooier te maken.