“U mag hier helemaal niet lopen.” Uit het donker klonk een stem. Van onder mijn paraplu zocht ik waar de stem vandaan kwam. Ik onderscheidde een mensfiguur in een donker regenpak.

Ik had vorige week een brief ontvangen van de Organisatie Diepe Hel Holterbergloop met de mededeling dat de straat afgesloten zou zijn op zaterdagavond van 20.00 tot 21.30 uur in verband met de Night Run van 6,5 kilometer door en in de nabijheid van het centrum en dat dat voor enige overlast zou kunnen zorgen. Ik had de brief vluchtig gelezen en het woordje vuurwerkshow gemist. Ik had de rood-witte linten en borden wel gezien en had me voorgenomen even te gaan kijken langs de weg. Ik ben immers een groot sportliefhebber en van hardlopen en de Diepe Hel Loop in het bijzonder. Het is één van de mooiste sportevenementen hier in de omgeving in het jaar. Niets mooier dan hardlopers in allerlei soorten en maten en op allerlei manieren te zien lopen door het herfstachtige landschap op de Holterberg.

De Diepe Hel Loop kent inmiddels allerlei activiteiten naast de officiële Diepe Hel Loop op de zondag. Er is een Kidsrun, een Wandeltocht en dus ook een Night Run op de zaterdagavond.

De man in het donkere pak deed niet moeilijk. Hij wilde wel met mij meelopen naar de overkant van het park, hij hield het lint omhoog zodat ik niet te diep hoefde te bukken. Ik bedankte hem vriendelijk en vroeg hoe laat de vuurwerkshow begon. Een half uur later stond ik met kleindochter aan de rand van het parkje vol bewondering te kijken naar het vuurwerk. In het donker trokken de hardlopers voorbij. Stil. Slechts het geluid van hun voetstappen over het natte asfalt. Ze waren in een paar minuten voorbij. We bleven wachten want ze zouden zo weer terug komen op weg naar de finish in het centrum. Dan zouden we nog een keer vuurwerk te zien krijgen. Ook dat was in een flits voorbij. “Dat was het dames en heren”, sprak de vuurwerkman. Hij begon met het opruimen van de spullen, het oprollen van de linten en het bij elkaar zetten van de hekken. Het had alles bij elkaar nog geen uur geduurd. Maar ik had het donkere parkje nog nooit zo mooi verlicht gezien in de avond. “Komt u met Oud en Nieuw ook maar”, sprak een buurtbewoner. De vuurwerkman hoorde het niet, geloof ik. Hij sloeg zijn armen om zijn lijf. Hij had het koud. Hij was nat. Hij wilde naar huis.

Uit de serie Voorbijgangers in het Leo ten Brinkepark (7)

Meer lezen uit de serie? Scroll naar beneden en klik de groene pijl aan