Rond half één in de middag komen ze. De ambtenaren van het gemeentehuis. In plukjes, groepjes van een stuk of vier, vijf, of in tweetallen en er is er één die altijd in zijn eentje loopt. Ze maken een rondje in hun middagpauze. Happen een luchtje na het werk achter de computer in de werkruimtes en vergaderzaaltjes in het Huis van Cultuur en Bestuur.

Ik fantaseer er wel eens over. Welke afdeling zou dit nu zijn? Wegen en Verkeer? Bouwen? Milieu en Ruimte? Vergunningen? Sport? Cultuur? Die laatste twee afdelingen ken ik wel een beetje. Afdeling Sport is het niet, die ken ik wel, die zie ik eigenlijk nooit. Die van Cultuur ken ik ook die lopen met zijn tweeën. En de anderen? Ze zijn meestal druk in gesprek: één heeft het woord, en de anderen lopen er instemmend omheen. Dan denk ik dat dat de baas is van de afdeling waar iedereen het liefst naast wil lopen en die je dan braaf aanhoort en bevestigt met: ‘Klopt Jaap, zo is het precies.’ En af en toe probeer je voorzichtig jouw kant van de zaak te laten zien of je laat horen hoe goed jij wel bezig bent.

En waar praten ze over? Over de inhoud van het werk? Over hoe het op het werk toe gaat? Over wat er in de krant staat? Of gisteravond op tv? Over hun privé?

Er zijn er twee die altijd samen lopen, een man en een vrouw. Ze zijn altijd druk in gesprek. Het zou een stelletje kunnen zijn. Ze zien niks van het parkje of de andere voorbijgangers. Ze praten intensief met elkaar, met handgebaren. Ik stel me voor dat ze iedere morgen snakken naar het moment dat ze weer aan hun rondje door het park kunnen beginnen. Dat ze naar elkaar losbarsten over het werk waar ze allebei van alles van vinden, maar waar ze op de afdeling hun ei niet over kwijt kunnen, maar wel bij elkaar. Of over iets in hun privéleven, dat ze met elkaar delen. Ze vinden allebei hetzelfde, zij verstaan elkaar, zij zijn maatjes.

Het fijne van werken is dat het structuur geeft aan je leven. Dat je er geld mee verdient. En dat je een beetje bijdraagt aan de maatschappij, dat je iets zinnigs doet, dat je er toe doet. Maar het fijnst van werken zijn je collega’s. Waar je lekker mee kunt werken, kletsen en lachen. En dan zijn er soms van die collega’s die als vrienden zijn, bij wie je je veilig voelt en op je gemak, bij wie je je verhaal kwijt kunt. Dat is geluk hebben.

Uit de serie Voorbijgangers in het Leo ten Brinkepark (9)

Meer lezen uit de serie? Scroll naar beneden en klik de groene pijl aan.