moeder

Het wordt een kerstkindje. Nog een paar weken dus. Het mag wel van mij. Al vind ik het ook spannend. De bevalling. Ik heb de vreselijkste verhalen gehoord. Ik heb braaf de cursus gevolgd en oefen trouw ontspannen en puffen. Maar kom op als iedere dag kinderen worden geboren zal het mij toch ook wel lukken?

Ik denk vaak aan het kleine wezentje in mij. Ik voel haar, ja het wordt een meisje, voetjes tegen mijn buik, die pak ik af en toe voorzichtig beet. Ik praat ook tegen haar en heb haar al een koosnaampje gegeven. Samen met mijn vriend fluisteren we zachtjes tegen haar voor het slapen gaan.

Vrienden van ons vroegen ons of we het wel aandurfden een kind op de wereld te zetten. In deze chaotische tijd, waarin de wereld op drift lijkt te zijn. Raadselachtige virussen over de wereld zwerven. Er veel te veel mensen op aarde zijn, de aarde uitgeput lijkt te zijn. Zal ons meisje een menswaardig leven tegemoet gaan? Is er toekomst voor haar?

Ik ben een optimistisch mens. En ik weet dat het leven niet alleen maar zonneschijn is. Alles wat er om mij heen gebeurt volg ik op afstand. Ik volg trouw de regels van de mensen die boven mij gesteld zijn al snap ik ze niet altijd.

Ik geloof dat het leven altijd verder gaat, en dat ons kind een teken daar van is. En dat ieder mens uniek is en bijdraagt aan het doorgeven van het leven. Zoals mijn moeder mij het leven gegeven heeft en doorgegeven, zo geef ik het leven door aan het kleine meisje. Zij is het lichtje in deze donkere en sombere tijd. Zij gaat deze wereld mooier maken. Zij gaat blijheid brengen. Het geloof van mijn moeder betekent niet veel meer voor mij maar ik denk aan wat ik las in een boek dat ik vond bij het leegruimen van haar huis. Ze had het met een zwart stift omkaderd: Elk kind draagt de boodschap in zich dat God nog niet ontgoocheld is in de mens. Kom maar klein mensje kom.

* Uit Stray birds van Tagore, Indiase dichter en filosoof(1861-1941) vertaling in het Vlaams van Koen Stassijns en Ivo van Strijtem

*Engelse vertaling