‘Of ik iets over kerst wil vertellen, of ik iets met kerst heb.’ ‘Nou nee, behalve dat ik hartstochtelijk verlang naar een aantal vrije dagen rondom de feestdagen. Als manager van een tehuis stuur ik een groep van ruim honderd mensen aan, ben ik verantwoordelijk voor het personeel op de locatie. Zij zijn op hun beurt verantwoordelijk voor de zorg van onze cliënten. En dat is het mooiste werk dat er is. Ik heb het zelf jaren gedaan, ik heb er goede herinneringen aan. Na een aantal jaren wilde ik wel weer eens iets anders. Ik kreeg de kans manager te worden van het tehuis waar ik werkte. Een mooie baan. Maar er zijn momenten dat ik denk waar ben ik aan begonnen. En zeker de afgelopen periode was het een hell of a job mag ik wel zeggen. De groep bij elkaar houden, de neuzen dezelfde kant op krijgen, de eenheid bewaren. Van buitenaf was de druk nog hoger: halen we onze doelen wel, hebben we wel geld genoeg, hoe geven we vorm aan al die maatregelen die per dag weer anders kunnen zijn. En hoe houden we het een beetje gezellig met elkaar. En dat alles met talloze overleggen, administratieve rompslomp, papierwerk, telefoontjes, praten praten en heen en weer lopen. Ja kerst is fijn omdat ik er even uit kan, op adem kan komen.

Maar als je vraagt om een verhaal? Nou dat zal ik je vertellen, ik heb het gisteravond verteld aan mijn dochter. Zij vond het een mooi verhaal.

Gistermiddag liep ik door het gebouw op weg naar huis, ik had mijn kantoor opgeruimd en nog wat papierwerk in mijn tas gestopt. Het was al laat, de meeste medewerkers waren al weg. Het was stil op de gangen. Bij één van de kamers, kwam licht naar buiten, stond de deur op een kier, waarschijnlijk een medewerker die nog een medicijn moest toedienen. Ik wierp onwillekeurig een blik naar binnen. Ik zag een groot tv scherm met daarop het gezicht van een jongen. Een lange jongen met een enorme bos krullend haar. Ik hoorde zijn stem. Ik kon het niet laten. Ik bleef staan. Ik luisterde. Ik hoorde een heldere vriendelijke stem lieve woorden zeggen. Dat hij van haar hield, dat ze zo bijzonder was, zo belangrijk in zijn leven. Ik vroeg me af welk tv programma het was of was het reclame van een uitvaart maatschappij? Ik keek stiekem om het hoekje van de deur. In een stoel een mevrouw, weggezakt in kussens, de dekens om haar heen geslagen, haar dooraderde handen boven de dekens, haar ogen gesloten, om haar mond een zweem van een glimlach. De medewerker die gevoeld had dat er naar binnen werd gekeken, kwam fluisterend naar me toe. “Oh meneer, dat is haar kleinzoon, die heeft een YouTube filmpje gemaakt. Ik heb het er voor haar opgezet. Ze kan het niet meer zien. Maar ze hoort het wel. Kijk eens hoe ze er van geniet”. Samen hebben we naar het kleine kwetsbare mensje staan kijken en gezien hoe mooi ze was’.

* Het kerstverhaal in een eigentijds jasje. Na Maria een herder.

* Drie kerstverhalen gezien vanuit het perspectief van een zwangere vrouw, een leider en een wetenschapper.