Dit weekend werd in Sittard een onbekend Engelstalig liedje van Toon Hermans ten gehore gebracht. In het Vlaamse Hoegaarden werd een gedicht van Toon Hermans de winnaar van de Poëzieweek aldaar.

De gedichtjes van Toon zijn populair bij verdriet, ziekte, begrafenissen en afscheid. En steeds meer.

Het lijkt een soort rehabilitatie als dichter van de man die ooit als eerste een one man show hield. Immens populair met zijn theatershows maar als dichter niet serieus genomen. Versjes, liedjes, maar gedichten? ‘Leuk voor de mensen, maar geen kunst!’ Literatuur kenners haalden hun neus op voor de “versjes” van Toon.

In 1979 kreeg ik voor mijn verjaardag het boekje ‘Fluiten naar de overkant’, een bundel met tweehonderd gedichtjes en verhalen van de hand van Toon. Het boekje kwam in de boekenkast terecht, maar niet op de plank van de gedichtenbundels. Gisteravond heb ik er nog eens in gelezen. Gek genoeg kwamen de meeste versjes me niet onbekend voor. Ik had ze blijkbaar toch ergens opgeslagen. En wat zijn ze verrassend actueel. Er zitten juweeltjes tussen. De gedichten verwoorden herkenbare gevoelens. Toon heeft een goede toon voor troost, verdriet, vreugde, eenzaamheid, natuur, leven en dood. Een milde beschouwer is hij met lichte verzachtende spot. Je zou hem een Limburgse Finkers kunnen noemen.

Melissa Vanherberghen uit Hoegaarden heeft het goed begrepen, het gedicht Het bos, van Toon eigenhandig op een schoolbord geschreven in het dorp. Daar mee kleur je de dag; maak je het dorp een beetje mooier. En eer je een groot dichter, kunstenaar: Toon Hermans.

Het bos

Ik ken de warmte van het bos en ook de kilte, het wild gewoel van storm en wind en ook de stilte Ik loop er graag en telkens voel ik dat de geuren van plant en boom en blad mijn grijze dagen kleuren