Geel is de kleur van de zon, van de lente, van intelligentie, dromen, zelfvertrouwen, kennis, visioenen, mentale kracht, inzicht, herinneringen, van vreugde en geluk, vertelt internet.

Dat de winnaar van de Tour in het geel rijdt is te danken aan het feit dat bij de eerste Tour in 1903, het organiserende blad l’Auto, op geel papier werd gedrukt. Reclame al vanaf de eerste dag van de Tour dus. Niks spiritueels of symbolisch.

Het waren mooie weken met een onverwachte winnaar: Een jonge frêle Deense renner met een ijzersterke ploeg om zich heen. Een verlegen, onzeker mannetje dat een paar jaar geleden nog bevend van angst op de fiets stapte voor zijn eerste grote ronde, wint de grootste wielerronde die er is: de Tour de France. Zonder grote woorden maar onverzettelijk en vastberaden op weg en onderweg naar het Geel.

De emotie van de winnaar in de armen van zijn twee vrouwen, zijn geliefde en zijn dochtertje, waren de mooiste die ik zag deze tour. Geen film, geen theatervoorstelling, geen kunstwerk kan mij zo raken als de emotie van sport. Pure schoonheid. En dat een paar weken lang iedere middag op de buis terwijl buiten de kopergele ploert aan de hemel brandt.