Twee borden, twee messen, twee vorken. Glazen voor de thee. Halvarine. Gesneden brood in een mandje. Kaas, rosbief, salade, jam. Ik kan gelijk aan tafel. 
Het was hoog tijd dat we elkaar weer eens zouden zien. Alhoewel het meestal zo is dat Bep bij mij komt, nu zou ik naar Bep. Een operatie aan haar rug. Ik was weliswaar druk, had een goed excuus dat het zo lang duurde, maar toch. Hoog tijd. En nu was ik er. Het grote hoge bed in de kamer. En wij aan de lunch. En aan de praat. Na een paar uur stoppen we even. Moe van het drukke praten. Bep gaat even in haar bed en ik vlij me op haar bank. Een half uurtje later hoor ik de stem van Bep weer. En ik vraag  me af of ik even weg ben geweest. Volgens Bep wel, ze hoorde mij ronken. “Kun je nagaan hoe vertrouwd het voelt bij je.”

Een vriendschap van bijna 40 jaar. We zouden geliefden kunnen zijn, maar dat gevoel was er niet. We spraken over onze liefdes, onze kinderen, onze onmacht en moeites daarin, ons verdriet. Als we het heel zwaar hadden gingen we wandelen naar het Zwillbrock. Daar huilde een van ons en zwegen we bij elkaars tranen. Geen arm, geen troostende woorden. Hooguit: “joh”. Niets zeggen. Naast elkaar lopen. 

Vriendschap en liefde liggen dicht bij elkaar. Ook in vriendschappen loop je aan tegen jaloezie en ergernis. Omdat de passie ontbreekt lukt het beter afstand te bewaren. Maar ook in vriendschappen is het onontkoombaar elkaar eerlijk en open tegemoet te treden. Niet alles hoeft gezegd te worden: acceptatie, geduld en mildheid zijn de woorden die horen bij een vriendschap die jaren meegaat.

Na ons dutje gaan we naar een gezellige culturele activiteit in de Koppelkerk in Bredevoort. We zitten daar stilzwijgend naast elkaar enorm te genieten van een Franse zanger. Ja we hebben het goed.

1 augustus 2022: Vorige week is Bep rustig ingeslapen na een lang ziekbed. In de jaren dat zij ziek was is onze vriendschap nog belangrijker en intenser geworden. Dag lieve Bep. Adieu.