In de trein vanuit Zwolle naar Nijverdal zit een mevrouw met haar dochter tegenover me. Ze vertellen dat oma uit Columbia komt en voor het eerst na de Coronatijd weer bij haar dochter is. Haar dochter woont in Keulen en samen met man en kinderen en oma reizen ze met de trein door Nederland. Vandaag zijn ze naar Amsterdam geweest, ze hebben een hotel in Raalte geboekt en gaan vandaar uit verder door Nederland de komende week. De moeder haalt haar jongste kind, een meisje van een half jaar, uit de draagzak en zet het op haar schoot. Het kind schatert om de gezichten die haar vader trekt. Twee oma’s zitten vertederd naar het tafereel van de liefdevolle vader met zijn kind te kijken. Ik vraag de Columbiaanse oma of ze ook zo geniet van haar kleinkinderen, meer dan misschien wel ooit van haar kinderen? Ze knikt heftig en er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht. Ze vraagt me hoeveel kleinkinderen ik heb en waar ze wonen. Als ik vertel dat mijn kleinkinderen om de hoek wonen en op een half uurtje rijden slaakt ze een diepe zucht. Over een paar weken gaat ze weer terug naar Columbia en gaat het zeker weer een tijd duren voor ze haar kinderen en kleinkinderen zal zien: ‘i hope next year.’ Als de trein station Raalte nadert neemt de hele familie hartelijk afscheid van me. Ze wensen me ‘eine gute Reise.’ De oma draait zich nog een keer om en zegt: ‘you are a lucky woman to have your children not so far away.’ Ze heeft gelijk, dat ben ik. Lucky me. En blij en trots als ik even later op mijn mobieltje kijk.

7/8/22 Kleinzoon Pim, 18 jaar, debuteert in de eredivisie. Voetballen is zijn passie. Hij heeft veel, heel veel gedaan om dit te bereiken, en er ook heel veel voor gelaten.