Iedere morgen haal ik voor ik ga wandelen mijn krant uit de brievenbus. Ik sla even de bladzijden om en ‘snel’ de koppen bij een kop thee. Over de kop boven het artikel over de plaatselijke lokale omroep was ik zeer te spreken. Net als het artikel dat ik na mijn wandeling heb gelezen. Het zet het vrijwilligerswerk van een club mensen in het zonnetje. Een club mensen waar ik zelf bij betrokken ben. En ik zal eerlijk zijn: ja het is een enthousiaste groep, ja het is mooi werk om te doen, ja er zijn mensen met wie het heerlijk samenwerken is, ja er is een sterk gevoel van verbondenheid, ja het is vaak een fijne sfeer. Maar. Helaas is het omgekeerde ook vaak de realiteit: helemaal niet fijn om te doen, mensen met wie het helemaal niet makkelijk is om samen te werken, afgeven op elkaar, elkaar het succes niet gunnen, clubjesvorming, prutswerk op het scherm, resultaten die je het schaamrood op de wangen jagen: ja ook dat, net als overal waar mensen met elkaar werken.

Maar toch. We doen het allemaal wel en al vele jaren lang. En het was inderdaad zaterdag een hele gezellige dag, waar we blij waren weer te beginnen aan een nieuw seizoen. Trots namen we de complimenten in ontvangst voor de hartelijke ontvangst en de goede sfeer die er hangt in het gebouw. En we hadden mooie interviews met gasten.

Het krantenartikel vanmorgen was een bevestiging van ons werk, een opsteker, een pluim op de hoed. En dat op de dag dat RTV Oost dertig jaar bestaat en in diezelfde krant enkele dagen geleden de regionale omroep Oost werd afgekraakt door voormalig directeur Henny Everts: RTV Oost is niet spraakmakend meer. Er werken ook geen kleurrijke en flamboyante presentatoren en journalisten meer, het is allemaal een beetje grijs. Presentator Bert van Losser doet er nog een schepje bovenop: Sommige collega’s hadden net zo goed bij Blokker kunnen werken. Lekker dan, denk ik dan, natrappen, spugen in de bron waaruit je gedronken hebt: nooit doen. Nooit doen. Nooit zeggen: in mijn tijd… Weggaan met opgeheven hoofd en af en toe hoofdschuddend kijken naar wat er gebeurt in de wereld waaruit je bent weggegaan.

Op de Open Dag mocht ik een jonge vrouw interviewen: ‘zogenaamd’, om te laten zien hoe het gaat met microfoons, camera’s, het gesprek, het decor. Ze vertelde dat ze in de krant had gelezen dat het Open Dag was. Dat ze best wel eenzaam was, en dat het meestal over eenzame ouderen gaat, maar dat zij nou wel eens wilde vertellen dat zij als jongere dat ook is. En dat ze zich daar niet voor schaamde. Dat ze graag iets met theater wilde en dat de Lokale Omroep haar ook wel iets leek. Ze vertelde er openhartig over en authentiek. Het speet ons dat we het niet opgenomen hadden om uit te zenden. We hebben haar gegevens genoteerd. Het zou mij niet verbazen als zij over een jaar iets doet bij onze omroep. Misschien wel een programma presenteert. Of interviewt. Dan zal ik trots zijn.