Ze haalde diep adem. Lucht, licht, heerlijk. Ze moest rechtsaf om haar parkeerbon te betalen bij de parkeerautomaat, maar bleef staan voor de draaideur. Even alles af schudden. Het vervelende onderzoek, de gesprekken, wat ze moest, wat ze niet moest, waar ze op moest wachten. Het tolde in haar hoofd. Ze had misschien toch beter iemand mee kunnen nemen. Wat was er nou gezegd? Één ding: als er geen streepje licht aan de horizon te zien is, zal ze niet verder gaan in het behandelcircus. Dan zal ze rustig afwachten op wat komen gaat. Dan.

Ja wat dan. De afgelopen dagen was er van alles door haar heen gegaan. Nachten waarin ze de slaap niet kon vatten. In de vroege morgen had ze geprobeerd na te denken. De prognose was niet best, ronduit slecht. Ze moest er rekening mee houden dat het snel zou kunnen gaan. Bij haar huisarts lag een brief waarin stond wat er moest gebeuren als ze ongeneeslijk ziek zou zijn. Over ondraaglijk lijden en levenseinde. Haar levenstestament. Bij haar vriendin lag een afschrift. Dat had ze geregeld. Maar er was nog iets. Iets wat ‘geregeld’ moest worden. Opgelost. Opgeklaard. Haar zus. Haar kleine zusje.

‘Er is altijd een manier om het goed te maken’* had ze ooit eens gelezen in een boek. Ze had het overgeschreven op een papiertje en in haar portemonnaie gestopt. Een portemonnaie die ze nooit meer gebruikte. Maar terwijl ze in de vroege morgen de zon had zien opkomen was die zin in haar omhoog gekomen. Ze had een appje gestuurd. Ze was op bezoek gegaan. Ze zou het vinden. De weg.

* De Vliegeraar van Khaled Hosseini

* Vervolgverhaal aflevering 7. Voor de vorige afleveringen scroll naar beneden en klik op de groene pijl.