“Volhouden he”, hoor ik als ze als laatste de draai in de Duitse bocht maakt. Precies op de helft, nog 5 mijl te gaan. De eerste lopers zijn dan al een poosje binnen. Zij moet nog, eerst een stuk omlaag, en dan dat laatste heuveltje, heel verraderlijk met het gezicht in de warme oktoberzon. En het gaat allang niet meer makkelijk. Oh nee.

Zaterdagmiddag 27 oktober. De Diepe Helloop.
Mild licht tussen de bomen. Een bont tapijt van bladeren op de verlaten, autovrije weg. Een eindeloze rij van sportlieden. Mooie lopers, sjokkende, zwaaiende, steunende en zwetende lopers. Het is stil, het monotone geluid van sportschoenen op het asfalt, af en toe een kreet, een naam, een roep van herkenning, een aanmoediging, allez!

De schrijver Abdel Kader Benali noemt het parcours pittig en gruwelijk mooi in een van de mooiste stukjes Nederland. En zo is het. Maar dat niet alleen. Wat je op deze zomerse zaterdag in oktober vooral ziet is wat sport kan doen. Sport verbindt. Als Hellendoorners ooit één zijn dan zijn zij dat bij sportevenementen zoals de Diepe Hel. Samen bewegen, een uitdaging aangaan, afzien, elkaar bemoedigen, aanmoedigen, dat kunnen we met elkaar. Een feest dat was ‘t. Een feest van saamhorigheid, verbondenheid.

Ella van Dijk uit Klazienaveen gaat als laatste over de finish in een tijd van 2.04. Op dat moment vindt de huldiging plaats. Ze krijgt een warm en hartelijk applaus vanaf het erepodium. Ze lacht…