De gebiedende wijs is uitgestorven. Doe dit, laat dat, kom hier. Nee dat kan niet meer. De gebiedende wijs wordt uitsluitend gebruikt door het baasje tegen de hond: Zit!, Lig!, Apporteer!, en in het leger: Voorwaarts mars en Geeeeef acht!

De gebiedende wijs is vervangen door het verzoek: zoudt u, of tegen een kind: wil je. Stukken vriendelijker. Probleem is als het verzoek eigenlijk geen verzoek is maar min of meer een bevel. Daar hebben de werkers in de zorg en hulpverlening een nieuwe vorm voor bedacht: de mag-vorm. “U mag daar gaan zitten. U mag daar wel even wachten. U mag uw jas alvast wel…”

Ze bedoelen gewoon, ga maar zitten, u zult moeten wachten (meestal niet “even”), doe uw jas alvast maar…
De mag-epidemie verspreidt zich inmiddels naar alle andere sectoren: kinderen mogen hun schrift pakken, de voorganger in de kerk vraagt of hij mag voorgaan in het gebed, we mogen de deur wel dicht doen, en we mogen alvast even rondkijken voor we aan de beurt zijn. Allemaal verkapte bevelen. Lastig is dat een mens dat toch voelt en bij dat ‘mogen’ het vervelende gevoel krijgt dat hij helemaal niks mag, maar dat hij of zij iets moet en dat je dat vervolgens ook nog als een gunst in ontvangst moet nemen.

Stoppen met dat gemag svp. Gewoon zeggen: Neemt u daar maar plaats, het gaat helaas wel even duren, maar u kunt uw jas alvast wel … Van mij mag het.