La Pulga. De vlo. Klein van gestalte, het haar van een schooljongen, geen tattoos.

Lionel Messi staart wezenloos voor zich uit. Hij staat alleen. Op de achtergrond zijn teamgenoten. Zijn ogen staan open maar zien niets. Hij kijkt naar de grond. Naar de bal daar op de grond. Hij ziet niets. Een Duitse speler omarmt hem, probeert hem te troosten. Hij houdt zijn rug recht en trekt zijn hoofd naar achteren. Hij kijkt maar ziet niets. Hij loopt tussen de bobo’s door naar het podium. Hij ziet niets, hoort niets. Zijn schouders hangen naar beneden, zijn hoofd omlaag. Hij neemt de Golden Ball in ontvangst en steekt hem in de lucht. De uitdrukking op zijn gezicht blijft dezelfde: hoofd naar beneden gebogen, uitdrukkingsloze ogen, lippen gesloten.

Messi is sad op zijn messiaans: ingetogen, naar binnen gekeerd.
Geen excuses, geen woede, geen verwijten.

De beste speler van de wereld kon het niet laten zien de afgelopen weken. De voetballiefhebbers hadden er zich op verheugd: The Magic Dwarf in actie voor zijn land. Het was er niet. Het ging niet. Het wilde niet.
Daar staat hij nu. Met die trofee, de Golden Ball omdat hij de beste speler was op het WK. Nou ja..
En dan weet je waarom iedereen van Messi houdt. Hij raakt je.
Plaatjes van winnende en juichende mensen: mooi.
Maar het beeld van Lionel Messi die verloren heeft met in zijn handen een prijs die hij niet wil: dat is prachtig.