Bert Maalderink en collegae wisten ze direct te duiden: de tranen van Jorien ter Mors, die gister het goud greep op de 1500 meter in Sochi: ze moest huilen om het verlies van haar vader, haar grootste fan, nog maar kort geleden overleden. Jammer dat journalisten dat doen. Vragen waarom huil je nou. Huilen, tranen, ze komen op, spontaan en probeer maar eens uit te leggen waar de tranen vandaan komen, en al helemaal waarom. Ja een kind huilt, omdat het honger heeft, of pijn, of bang is. Maar als volwassene werkt het zo niet meer, tranen komen vaak niet te voorschijn als het moment er naar is. En als ze komen kun je bij jezelf denken: maar waarom huil ik nou eigenlijk. Een mooie film, muziek, een moment.. En daar zijn ze ineens. Stille tranen van ontroering, snikken van een diep verdriet, hartstochtelijk huilen om verlies, tranen van spijt. Tranen van de mens die verlangt naar harmonie, het volmaakte, heimwee naar wat verloren is.

Ja wat is dat eigenlijk verdriet? En hoe zit dat bij blijdschap? Waarom huilen we eigenlijk?

In Sochi hebben we er heel veel gezien: vreugdetranen, tranen van teleurstelling, woede, frustratie, en ja ook van ontroering. En het is aanstekelijk. Ik wil wedden dat Wiske niet de enige was die een traantje liet vallen bij de ingehouden tranen van Jan Smeekens toen hij net naast het goud greep.Ja en gelukkig stond Bert Maalderink niet met de microfoon onder haar neus.”Waarom huil je nou? “