Sarie Marijs was de eerste ervaring met de Zuid-Afrikaanse taal. Het duurde even voordat de kennismaking werd hernieuwd: een gedicht van Elisabeth Eybers, de schrijver Adriaan van Dis en later de zanger Stef Bos die ” Suikerbossie wil jou he” nieuw leven in blies. Stef Bos introduceerde Amanda Strydom de zangeres, die mij voorgoed deed vallen voor het Zuid-Afrikaans. Al haar concerten heb ik bezocht. Ze droeg alle keren dezelfde rode velours jurk waarin ze met haar grote lijf prachtig bewoog en ze zong alle keren dezelfde songs. Sommige liederen werden massaal meegezongen. Het ingetogen ” Pelgrimslied” veroorzaakte tranen van ontroering.

Een mooie lieve taal, ja, maar wel de taal van de blanken, de onderdrukker, de taal met apartheid als bekendste woord. Een woord dat in alle talen “apartheid” heet.
Je zou denken die taal van de vijand wil je nooit meer horen als je 27 jaar hebt vastgezeten. Niet Nelson Mandela. Bij zijn inauguratie in 1995 mocht de blanke Amanda Strydom het Halala (welkom) Afrika van Johannes Kerkorrel zingen. Halala, halala, ewig is ons Afrika. Ben benieuwd of ze zondag bij de begrafenis er ook bij is.

Misschien zingt ze dan:
Jy kan my breek
Jy kan my slaan
Ek sal staan
Bring die wind
Bring donderweer,
Bring die heelal om my neer
Ek sal staan
Ek sal staan, jy kan maar lag
Ek sal staan, stuur maar die nag,
Maar ek sal staan