Ik sta stil. Ik hoor het goed: Alles in de wind. Kleindochter zingt Alles in de wind. Een kinderliedje over zusjes. Als kind was ik er dol op. Mijn grote zus zong het altijd voor me en we dansten dan samen door de kamer: alles in de wind, onze rokken zwaaiend en zwierend. Alleen bij het tweede couplet werd ik altijd een beetje verdrietig. Dat zusje dat kwijt was dat vond in niet fijn. “Niet zusje kwijt!” riep ik dan als mijn zus het tweede couplet wilde inzetten. Dus gingen we weer zwaaien en zwieren alles in de wind en naar het volgende couplet, waar het zusje teruggevonden wordt onder de brug.

Sinds een jaar of twee is mijn grote zus kwijt. Ze is overgestoken naar een ander land. In dat onbekende land is het wazig en kun je gemakkelijk verdwalen. Die grote zus van mij die mijn haar goed deed en mijn jurk rechttrok kijkt mij vragend aan en vraagt of haar haar zo goed zit. Als ik zeg dat ze een mooie trui aan heeft kijkt ze blij, heel even. De artistieke zus met haar levenslust en creativiteit is angstig en onzeker. Ze leerde haar kleine zusje wat mooi is en echt. Ze bracht de wijde wereld in huis. Rembrandt in een lijstje aan de muur, de Mattheuspassion van Bach op een zorgvuldig bij elkaar gespaarde platenspeler. Boeken, gedichten.

Mijn grote zus. Geen zwieren en zwaaien meer. Heel voorzichtig voortbewegen. Alles in de wind, schipperskind. Onder de brug, zusje terug. Kom hier Rosa, je bent mijn zusje.